Zielone Migdały

foto: niznos (cc)

„Flexitarianin” – termin użyty na zaprzyjaźnionym anglojęzycznym blogu o profilu podobnym do ZM – oznaczający kogoś, kto przychylnie patrzy na dietetyczne wybryki wegetarian i sam spróbowałby mięsa nie jeść, ale „nie czuje się jeszcze gotowy” i jednak okazjonalnie potrawy krwiste jada. I jest to chyba postawa względem mięsa najtrudniejsza bo ani to, ani tamto – ani satysfakcja, ani lepsze samopoczucie a może jeszcze wyrzuty sumienia, że „się zjadło”. Taki wiecznie rozdarty nikotynista na pozornym odwyku.

foto: dboy (cc)

Ja jako wegetarianin mocno naciągany z racji jadania ryb, postanowiłam rzucić się na głębokie wody i spróbować przeżyć dwa tygodnie na – nazwijmy to po imieniu – głodówce, znanej w niektórych kręgach pod nazwą „diety dr Ewy Dąbrowskiej„. Nie będę opisywać bezmiaru sceptycyzmu, który ogarnął mnie wobec doniesień znajomych o jej „rewelacyjnym działaniu na wszystko” – postanowiłam spróbować, bo trudno mi było polemizować skoro nigdy nie spróbowałam. W moim przypadku dieta miała być antidotum na migreny.

foto: computix (cc)

Co się je? Bez ograniczeń (!) warzywa z wyjątkiem ziemniaków i strączkowych. Nie jada się nabiału, oczywiście mięsa, cukru, kasz, pieczywa, słodkich owoców (można grejpfruty i cytryny). Za to do woli kapusty, ogórków kiszonych – poza tym nie doprawiamy potraw solą, olejem itp.

Co jest ciekawego w takim doświadczeniu? Samopoczucie przez pierwsze trzy dni określiłabym jako potężnie mizerne, ale za to potem jest sporo lepiej. Pojawiają się właśnie te wszystkie profity, które mamy jeśli nie robimy czegoś na pół gwizdka. Głód staje się naszym cieniem i tak jak do własnego cienia po prostu się do niego przyzwyczajamy nie poświęcając mu nadmiernej uwagi. Pod koniec czułam się trochę tak, jakbym zdjęła z pleców ciężki plecak – choć w zasadzie nie miałam nadwagi.

foto: MalayalaM (cc)

Decyzjom o podjęciu diety, segregowaniu śmieci, czy o jeżdżeniu do pracy rowerem zawsze towarzyszy poczucie podejmowania wyzwania i jeśli mu sprostamy, dostajemy ogromny prezent od naszej psychiki – poczucie wypełnionego zadania – coś, czego nigdy nie da nam postawa „flexsi”. I dlatego polecam – bez względu na efekty zdrowotne – dla smaku pierwszej od dwóch tygodni bułki i dla poczucia, że było się JAKIMŚ.

ps. ale tak naprawdę nie chciałam krytykować postawy częściowej rezygnacji z mięsa, bo to, czy zjemy jednego, czy dwa kotlety w dłuższej perspektywie może ocalić życie niejednej krowy – więc w sumie – brawo flexi!

Zobacz również:

• Brak powiązanych tematów